نخست

 منزلگاه سوم (زندان  پلچرخی)  آن که پروبال ندارد وپرنده نيست   نبايد  بر پرتگاه ها آشيانه بسازد.                                (نيچه)چند متردورترازساختمان ِبلاکِ اول

 چند سخن ِ ناگفته      زمان رود است    ومی لغزد شتاب آلود سوی بیکران نارام    وانسان جاودان جاری است با این رود

اے دلِ ِ ناداں آرزو کیاہے    از انگشتانم خون نمیریخت ، نه خسرو گلسُرخی بودم  نه گارسیا لورکا ،

سال   ۱۳۶۵   بود۱ سال 1365 بود. من در بلاک دوم ، در اتاقهای عمومی بسر می بردم. یک جوان قد

  ازآن لحظه ای که  دوچشم خسته ام  کاسه های سر  ِ سوراخ سوراخ فرزندان ِ چمتله یی میهن را زیارت

آنها را کُشتند ومن در مرگ شان مُردَم  به من می گویند اینقدر گریه وناله برای شهیدان چه دردی را

تنها يک انتخاب : مقاومت     زندگي سراسرصحنه پيچيد? آزمايش هاست . در کشاکش اين نبردِ سهمگين ، گاهي بُرد است

شاید، من صَبر ایوبی داشتم مقاومت غرورانگیز مردم ما در برابرلشکرکشی روسهای رهزن وهمدستان وطنی آنها ، روز تا روزابعاد