.
نمونۀ شماره چهارم و پنجم دوره دوم
|
شماره چهارم و پنجم دوره دوم سال چهارم دلو و حوت ۱۳۶۲ مارچ ۱۹۸۴. |
در این شماره:
۱/ حوت خونین
۲/ شهری در سوگ و ماتم
۳/ طلایه دار قیام قول اردوی پکتیا ( شهید گلاب)
۴/ آستانۀ بهار – هرات رویشگاه گلهای خونین
۵/ رستاخیز کابل نشینان رزمگر در سوم حوت
۶/ شعر در جویبار خون
۷/ وحدت نیاز مبرم جنبش و قاصد پیروزی
۸/ اخبار
د ساما سرتاسري کنفرانس
د یووالي کنفرانس
د بریالیتوب کنفرانس
زموږ د هیواد سیاسی او ټولنیزه څیره د غوایي د اومې نیټې له کودتا څخه وروسته د توپیر لرونکو او متضادو ډلو او د ټولنیزو پوړیو د سیاسي ، منظم او پراخه حرکت له را پیداکیدو سره سم ټاکل کیږي۰ د یو موټې سپکې او وطن پلورنکې ډلی تسلط د یو خپلواک ملت او آزادو خلکو پر سرنوشت ، زموږ د خلکو ټولې ډلی یې له هستۍ او نیستۍ سره مخامخ کړې نو ځکه د افغانستان د خلکو د آزادیبخښونکی سازمان (ساما) د ناڅاپه تند او پراخه عکس العمل ښکاره توپیر لومړی په دې کې دی چی د ډیرو نورو موجوده حزبونو او سازمانونو برخلاف پیدایښت او قوت یی په هیواد کې دننه او د ولس له ټولنیزې ګروهبندۍ او حاکمې فضا څخه مرهون دی- دویم دا چی ددغه بنسټ سازمان د هیواد د لویو سیاسی ټولنیزو جنبشونو په بهیر کې ایښودل شوی ، و ده یی موندلی او د هغه په منځ کی خپل قوام ته رسیدلی دی۰ بل دا چې زموږ د سازمان سیاسي او ټولنیز دریځ « د افغانستان د خلکو د تاریخي او انقلابي ګټو » ، د بې وزلو او خواریکښو وگړو له ګټو څخه د دفاع مفهوم یې په خپل کار او مبارزې کې پیل کړیدی. څلورم دا چې زموږ سازمان په خدشه نه منونکي ملي غرور ، د « مستقلي ملي او انقلابي کړنلارې » جنډه یې د خپل بین المللي سیاست د تهداب د تیږی په توګه د ملی آزادیبخښونکې جګړې په دوران کې او یا وروسته له بریالیتوبه ورَپـَوله. او په پای کې ، دا چې په وسله وال ملي آزادیبخښونکي جنبش کی فعاله برخه اخیستل زموږ د سازمان لپاره هغه آزمایش دی چی له دښمن سره په مخامخ جګړه کی یوازې په ځان او په خپلو خلکو اتکاء کی د انقلاب او خلکو مرام ته زموږ د وطن دوستۍ ، صداقت او مینې معیارونه صیقل مومي.
پدې خصوصیت یو سازمان ، بل سرنوشت نلری بیله دې چې له ارتجاع ، استعمار « د ملي جنګ په شرایطو کی د استعمار- ارتجاع » سره لاس او ګریوان شي او د انقلاب د ډول – ډول د دښمنانو په وړاندې چې ښکیلاک گر روس او د هغه پلورل شوي او تاریخ ځپلی لاس پوڅي دي د اور لمبو د تقاطع له منځه لاره خلاصه کړي.
دا سازمان د خپل پرمختلونکي انقلابي خاصیت او ځنځیر شلوونکي جوړښت په وجهه نه یوازې د روسي استعمار او د هغه د مزدورانو د سترګو اغزی دی ، بلکه د هغو حریصانو د سترګو اغزی هم دی چې په پټو او غولونکو هلو ځلو غواړي زموږ د خلکو مقدرات تر لاسه کړي ، هغوی د خپلواکۍ او آزادګۍ او د هغه له ریښتینو او استوارو حاملینو څخه لکه ښا پیرکۍ چې له لمره ډاریږي او په اومه تمه له هغه نغري تاویږي چې همدا اوس د روس مزدورانو زموږ په هیواد کی د وینو ډک لښتي جاري کړیدي.
زموږ سازمان د خپل تأسیس له پیله خپل سیاسي او تاریخي دریز د ملي خپلواکۍ ، دموکراسۍ او ټولنیز عدالت د ریښتینی مدافع په توګه د هر ډول مرییتوب او مزدور منشی په رَټـلو ، د مترقي او پرمختلونکي ګرایش څخه یی په کلکه او ښکاره توګه ملاتړ کړیدی او د هغه په ساتنه کې د خپلو ډیرو رهروانو او رهبرانو د بې مثاله سرښندنو په قیمت دریدلی دی.
زموږ سازمان د خپل پنځه کلن ګټور عمر په اوږدو کې غټې تجربی تر لاسه کړیدي چی نه یوازې زموږ لپاره ، بلکه زموږ د ګران هیواد د انقلابي او ملي جنبش لپاره با ارزښته خزانه او لاسته راوړنه کیدای شي. له بله پلوه موږ د خپلو پرمختګونو په لیاره کی د بندیزونو ، سختیو او د استعماري – ارتجاعي محاسباتو او دامونو څخه له لویدلو او پاڅیدلو سره هم مخامخ وو چی ( هغو ) ته په ریښتیني ، مینه ناک او علمي ډول کتل هم کولای شي چی له موږ سره په انقلابی لار وهنه کی مرسته وکړي.
زموږ سازمان د ۱۳۶۰ کال د زمري په میاشت کی د ښکیلا کګر روس له څو اړخیزه یرغل سره مخامخ او یو شمیر رهبران مو زړه دردونکی ضربه مومي چې په نتیجه کې سازمان د انډول په فقدان اخته کیږي. او ورپسی یو ځل بیا زموږ په انقلابي تاریخ کې د سازمان نیرو د استعمار – ارتجاع د بې رحمانه او با هدفه ګوزار لاندې راځي.
تږې او لجام شکیدلې ارتجاع د تاریخ په اوږدو کې د دې وطن د سرښندونکو اولادونو وینی څکلې او د استعمار په لاسنیوکه یی د خپلو قربانیانو پر جسدونو مرګ راوړونکی نڅاګانې کړیدي. دې څو اړخیزو فشارونو پداسې حال کې چې سازمان عمدتاٌ د خپلې فرماندهۍ قرارګاه له لاسه ورکړیوه ، زموږ د سازمان د ځینو غړو په منځ کې د عیني اجتماعي شرایطو له کبله نا امیدي خپره شوه ، چې کله به یې د ملي تسلیم طلبۍ په لور لار اړوله او کله به یی سیاسي انحلال طلبۍ ته . ناسالمه فکري ، سیاسي او تشکیلاتي ګرایشات زموږ د سازمان په دننه کې ، خپل وحدت والی هغه درجی ته رسیدلی وو ، چې کولای یې شول په سازمان کی د استعمار نفوذ ته لار بیرته کړي او هم موږ د ارتجاع بیرحمانه یرغل او ټکولو لاندې راولي.
له دې سختو او کړکیچینو شرایطو څخه د راوتلو په منظور د یو کال څخه تیره تدارک او انتظار وروسته دا دی چې د افغانستان د خلکو د آزادیبخښونکی سازمان سرتاسري کنفرانس برګزار شو تر څو وکولای شي د پنځه کلنې مبارزاتي کمبودیو او ترلاسه شوو بریالیتوبونو او تجربو څخه علمي ترازبندي وړاندې کړي او لاندنی مبارزاتي کړنلاره وښیی:
کنفرانس په قاطعیت سره د ټول سازمان دا نظر بیا تأیید کړ چې « وینې ځبیښونکي روسي امپریالیسم زموږ د زرګونو زرګونو هیواد والو وژونکی ، زموږ د خلکو او ملت عمده ، اساسي او قسم خوړونکی دښمن دی. هر ډول سوله ، پیوستون او همکاري د دې دښمن او کړۍ په غوږه مزدورانو « پرچم » او « خلق » سره و هم د هغوی سره د دښمنانه ناسوله ایز مناسبات ګډوډل ؛ تسلیم طلبي او په نتیجه کې ملي خیانت دی ».
ز مونږ آزادیبخښونکو جګړو ته په ملي او بین المللي ساحو کی په کتنه ، کنفرانس دې نتیجې ته ورسید چې ښکلا کګر روس غواړي زموږ د خلکو د خود بخودي جنبش پر پایه او د هغه نه په رامنځ ته شویو نتایجو باندې چی زموږ د خلکو مبارزه له هر اړخیزی ودی څخه بیرته پاتې وساتي ، چی له ارتجاعي او تاریخ رټلو نیروګانو تسلط سره لاس په لاس ، او د نورو امپریالیستی نیروګانو په لاس غځونه د یوه روښانه او لارښود جریان په غیاب کی وکولای شي زموږ د خلکو مبارزو او جګړو ته په فکري او سیاسي خوا و کې سازمان ورکړي او د هیواد له ټاکلو اوضاعو سره سم تشکیلات رامنځ ته کړي ، ټول د یوې اقتصادي ، اجتماعي او فرهنګي وروسته پاتې ټولنې په دننه کې ، جنبش له استعماري ضد محتوا څخه تش او د مقاومت د قوتونو ترمنځ د تصنعی اختلافاتو په را پیداکولو ، او له همدغو څخه د ناوړو ګټو اخیستلو په نتیجه کې د ملي مقاومت ټولې نیروګانې یو په بل پسې له منځه یوسي او هیواد تر انقیاد لاندې راولي. دا سیاسي – اجتماعي بافت چې مقدمات یې له نظامي لارې د له منځه وړونکو وراسته کوونکو ( فرسایشي ) یرغلونو او « سیاسي » بیلتون اچونکو دسیسو او نفوذي ډول ډول کارونو ، د نویو ځوانانو د مسخ کونکي استعماري « فرهنګي » کړونو په آرزو او پایه ولاړ دی ، بی ثباته (نوساني ) ، بد بینانه او حتی خاینانه ګرایشات د جنبش په منځ کی را پیدا کوي. ددې بر سیره د بنیادي فکري کار کمبود ، سیاسي ابهام او پراګندګی او څوډله ایز تشکیلات هغه عمومي داخلي عوامل دي چې کولای شي یو انقلابي سازمان له خپلې اصلي کرښې څخه واړوي او د دې ډول انحرافاتو به خوسا ډند کې یې وغورځوي.
سازمان د خپلو مشکلاتو صادقانه او صمیمانه برخورد په نتیجه کې وکړای شول د ملي او اجتماعي تسلیم طلبانه ګرایشاتو پرضد مبارزه کې بریالی شي. دا بریالیتوب د سازمان د کتله یې لویو جنگیالیو نیروګانو د یووالي ، د ژورې ورځ تر ورځ زیاتیدونکی آګاهۍ او د یو منظبط جنگیالي سازمان په چوکات کی په انقلابي اصولیت باندې د منګول ښخولو له لارې تر لاسه راتلای شوای.
هغه شمیر د « اصلی مقاومت » نیروګانی چی حتی له نورو څخه « د مبارزې او شتوالي حق » سلبوي او په دې ډول د روسي امپریالیسم ژرندې ته خپلې اوبه ورتویوي او عملاٌ د روسي استعمار په « کوتک » بدل شویدی.
سازمان په دې ژور اعتقاد سره چی یوازې او یوازې یو موټی ، متحد او مبارزی ته مصمم ملت کولای شي د روس امپریالیسم ته ماته ورکړي. لاکن د ملي مقاومت د نیروګانو ترمنځ د یو سوله نه غوښتنکی تصنعی تناقض په پیدا کولو د امپریالیسم د دې پټو ډنډه مارانو په واسطه ، زموږ دنده ده چی هغوی په فعاله توګه او هرکله د افغانستان د قهرمان ملت په وړاندې رښتیني حکمیت ته وسپارو او د خپلې هستۍ او د روسي استعمار پرضد د مبارزې له حق څخه په دفاع کې او د لوړو سامایي آرمانونو د ترسره کولو په لارکې له ټولو وسایلو نه استفاده وکړو. په دې شرط چې مبارزه د دې اهدافو د تحقق لپاره ، موږ په نورو انحرافي لارو بونه ځي. زموږ او د دښمن تر منځ د بیلوالي کرښه ورکه نه شي او یا د ځان په انحلال خپل وجودي علت تر سوال لاندې رانه ولو.
کنفرانس په دې عقیده دی چی د افغانستان د خلکو د انقلابي جنبش یووالی ، د ملت یووالی ضامن او د هغه لازمي شرایطو تضمینونکی دی کوم چې کولای شي زموږ له هیواد څخه روسی استعمار د بهر ته غورځوولو لار او هم دا رنګه د انقلاب تداوم د ملي آزادۍ د ټینګښت په معنی ، د دیموکراسۍ د تأمین او د ټولنیز عدالت د ترسره کیدو لار په واقعي ډول هواره کړي. او هم کولای شي سړي خورې ارتجاعي قهرجنې نیروګانې په خپل ځای کښینوی. د هیواد د انقلابي جنبش وحدت ته لږ ارزښت ورکول او غټې غیر مسوولانه طرحې ورکول دواړه د جنبش قانونمنده او طبیعي ودې ته جبران نامنونکي تاوانونه رسوي.
د (ساما ) سازمان د ټولو جنگیالیو انقلابی قوتونو په یووالی کې د جنبش د با تجربه تر مخکې قوت په توګه په تواضع او صداقت سره حاضر دی خپل مثبت رول ولوبوي او پدې کی ځانته هیڅ ډول امتیاز نه غواړي.
کنفرانس د ( ساما ) څو کلن کار په ملي متحده جبهه کې په څیړلو او جمع کولو سره او د هغې لپاره پدې ټکي یی ټینګار وکړ چی د جنگیالي ملت له یووالي پرته د یوې روښانه مبارزې د کرښی پر بنسټ او ورسره برابره سازماندهی چې ټول مجاهد ملي قوتونه وکړای شي د هغه په چوکاټ کې خپل سیاسي هویت او مبارزاتي دورنما بیا و مومي د روسي امپریالیسم ماته ، د اشغالګرو قوتونو شړل او ورسره د ګوډاګي رژیم قهري او پوره نسکورول نا ممکنه کار دی. یو سلو څو لوی او واړه د هیواد دننه او د باندی سازمانونو نه چې هر یو له پخوا نه زیات یو د بل پرمخ تورې باسي ؛ که چیرې استعمارګر ته لار هم بیر ته نه کړای ، نشي کولای بی له یوی ګډی او مشترکی مبارزاتي برنامې د خپلې ټولنی استعماري پرابلم حل کړي. د یو شمیر ریاست غوښتونکو کسانو انحصاري سیاستونه چې « د پیل تر سیوري لاندې ورته ځانونه غټ بریښي » زموږ انقلابي جنبش ته نه جبرانیدونکي زیانونه رسولي او رسوي.
کنفرانس د نړۍ او ملي حالاتو په تحلیل او ارزیابۍ کې دې خبرې ته ورسید چې زموږ د خلکو مبارزې به اوږدې ، خونړۍ او له لوړو ژورو سره به مخامخ وي. او په نېژدی راتلونکې موده کې معجزه لرونکې د « حل لار » په سترګو نه لیدل کیږي. نو ځکه زموږ سازمان د خپلې « مستقلې ملي او انقلابي کړنلارې » په اتکاء وظیفه لري هغه بی قید و شرط د دوستۍ لاسونه کوم چی زموږ خلکو او ملت ته غځیږی زموږ د خلکو د تاریخي او انقلابي ګټو په نظر کی نیولو سره کښیکاږي او په بین المللي سطحه هغه شرایط منځ ته راوړي چې د هیواد انقلابي جنبش وکړای شي د هغه په متن کی ځان او پر خپلو خلکو د اتکاء سیاست ته عملي بڼه ورکړي. دنباله روي او سیاسي ځانګړتیا دواړه زموږ جنبش ټکوي. ( ساما ) د خپلې مبارزاتي روښانه او قاطع امپریالیستي ضد او ارتجاعي ضد لیکې په ډاډ ، حق او ډنډه لري چې خپل بین المللی مبارزاتي حرکت زموږ د خلکو د ملي ګټو او د خلکو له انقلابي ګټو سره عیار کاندي.
زموږ د سازمان د سرتاسري کنفرانس انعقاد په دي شرایطو کې چې روسي استعمار په واهي خیال د خوَرَولو ( پراګنده کولو ) ، شا ته تللو او حتی زموږ د سازمان د له منځه وړو فکر لري او په دې وخت کې چی قهرجنه ارتجاع د روس له استعمار سره لاس په لاس د دې ملت د رښتیني انقلاب د « د ریشو په ویستلو » پسې ده ، په یقین سره د افغانستان د انقلاب دوستان خوشحاله او دښمنان یې لاهم داړه مار او وارخطا کوي.
اوس په رښتیا زموږ د سازمان د مبارزې ، سرښندنې او پرمختګ نوی پړاو پیل شوی دی چې د هغه په وړاندی د دې خاورې د خلکو لویو هیلو ته د رسیدلو ، ملي آزادې ، دیموکراسۍ ، اجتماعي عدالت او آزاد ، آباد ، غوریدلي او انقلابي افغانستان له جوړیدو پرته بل څه نه لیدل کیږي.
دا زموږ د خلکو غوښتنې دي او زموږ خلک بریالي دي.
•••
حوت خونین
استعمار زدائی و آزاد منشی آن ویژگی برازنده ایست که تاریخ ملت ما را در میان تاریخ ملل آسیای میانه مشخصتر میسازد. این بیگانه ستیزی که با قبول قربانی های بی مانندی همراه بوده است؛ در پیچ و تاب حرکت بغرنج و تو در توی خود، در طول زمان کارنامه های جاودانی را ثبت کتیبه ی زمان کرده که درین خطه ی باستانی اتفاق افتاده است. دهه ها، سده ها و هزاره ها، نه آرام و مسکوت بلکه با خیزش و شورشگری در دل تاریخ سپرده شده است و افتخار قهرمانی آنرا توده های حرمان کشیده ی این بلاد آرام نگیر دارد که از دیار ناپیدای آنسوی زمان تا مقاومت در برابر تهاجم چنگیز و . . . و انگلیس، گذشته ی این خیزش و شورشگری را میسازد و مقاومت قهرمانانه ی کنونی در مقابل ارتش اشغالگر سوسیال ـ امپریالیسم روس، آن آزمایش بزرگ تاریخی است که سرنوشت آینده ی ما به چگونگی تکامل و فرایند آن متعلق است.
شکست مفتضحانه ی هر تجاوزگری در مقابل مقاومت تا پای جان ملت ما در تاریخ، نشان میدهد که شگفت آفرینی در مقاومت کنونی نه یک تصادف غیر منتظره بلکه حقیقت مسلم تاریخی است که واقعیت آن چنان در فلسفه ی تاریخ کشور ما ترسیم شده که هرگونه پندارگرایی در توجیه و تفسیر آن سفاهت احمقانه ای خواهد بود. خونین ماه رمضان سال (۱۲۵۹ هـ. ق.) (سال شهادت رهبران جنبش آزادیخواهانه ی خلق در قیام اول برضد انگلیس) نه تنها یک زمان عبادت گری ـ که بیشتر دهلیز منقش بخون تاریخ است و از آن شگفتی ها و واقعیت وجودی ـ تاریخی آن را بعنوان این ستیزه گزینی و قهرمانی “حوت خونین” به میراث گرفته و از آن نیکو تمثیل و پاسداری کرده است.
استواری در نبرد و عزم خارائین مردم ما بخاطر حصول آزادی وطن اسیر شده ی شان، درمقابل امپریالیسم روس نه یک تازه پدیده ی بی ریشه، بلکه ادامه و تکامل آن سنت دیرین تاریخی بیگانه زدایی است که جلوه گاه رزمش کمتر از هیچ اسطوره ای نیست.
درماندگی تره کی ـ امین ـ ببرک پیش از آنکه مربوط به خصلت و بی کفایتی این مزدوران بی اراده باشد، ناشی از اخلاصمندی عمیق و خدشه ناپذیر مردم ما به آزادی و از بند رستگی است که بالاتر از آن عشقی نمی شناسند. از این جهت است که مجموع ماشین جهنمی استعمار مقابل اراده ی استوار و عزم آهنین ملتی به زانو در می آید و تمام نقشه و پلان استعمارگر به خواب و خیال تب آلود تبدیل میشود.
ذهن سوسیال امپریالیسم روس که از گنداب گزینی جاسوسان کارگذاری شده اش تغذیه میشد، دیوانه وار می پنداشت که گویا با پشتیبانی توأم با سرکوب و تعویض چند حقیر هرزه می تواند بر تقدیر ملتی تکیه زند و هست و نیست این ملت را به غارت ببرد، ولی ندانسته بود ـ ملتی که سجده گاهش در تاریخ، وطن نیاکانش بوده است و دفاع از وطن را دفاع از ناموس دانسته، چگونه میتواند به استقبال اسارت برود.
پدیده ی تاریخی “حوت خونین”، لجام گسیختگی، وحشت، تروریسم و قساوت امپریالیسم شرارت پیشه ی روس و مزدوران بی اراده ی آنرا در تقابل و ضدیت آشتی ناپذیر با اراده ی برحق ملتی نشان میدهد که میخواهد آگاهانه از هستی مستقل و ملی خویش دفاع کند و با زنگار اسارت و غلامی سر سازش ندارد. ازین جهت است که “حوت خونین” تنها ارزیابی چندی و چونی، عمق و سطح قساوت بیگانه و بیگانه پرستان نیست که با قتل عام ملت به پا خاسته ما در صدد تحمیل ماشین جهنمی اش میباشد، بلکه تعریف و ستایش بی پایان از قربانی پذیری و از خود گذری “اسیران” می باشد که در اسارت زیستن را نافی هستی مستقل و ملی شان میدانند. بناءً یاد آوری از “حوت خونین” منطقأ تقبیح شدید ویرانگری و کشتار امپریالیسم روس و تجلیل گرانقدری از شهامت و جانبازی قهرمان شهدای این خونین زمانه میباشد.
اگر ما نتوانیم این ترکیب عمیق از دو بعد کاملأ آشتی ناپذیر را گویا بیان کنیم، مسأله ای خواهد بود قابل پوزش طلبی، ولی آنچه قابل تذکر و مکث است، غیر از آنچه که گفتیم نخواهد بود.
به هر حال “حوت خونین” تنیده ی خونباری است که چرخ تاریخ کشور ما به تازگی از آن عبور کرده است و حماسه های جاودانه ای خلق ما را در بطن کشتار و توحش استعمارگر و نوکران بومی آن به نمایش گذاشته است، که ما گهنامه ی گلگون آنرا با تسلسل روز ها ورق میزنیم.
سوم حوت سال ۵۸ از یک سو با حضور قهرمانان جنگ ضد استعماری در محکمه ی تاریخ، گرد و غبار گذشت زمان را از چهره ی شان پاک کرد و از سوی دیگر میراث خوار استعمار جهانی ـ امپریالیسم روس را در رسوایی تاریخی سائر استعمارگران، بطور انکار ناپذیر آن شریک ساخت.
درین روز فراموش ناشدنی و تاریخی، خشم برحق خلق ما چنان جهت دار و هدفمند جلوه کرد و بر استعمارگران و نوکران هرزه ی آن صحنه را تنگ نمودند که پیش بینی و انتظار این چنین عمل قهرمانانه با این ژرفا و پهنا علیرغم تدارک اعتصابی ماقبلش توسط سازمان ما دور از تصور، نقشه، برنامه ریزی و سازماندهی هر نیروی سیاسی ـ اجتماعی موجود در جامعه ی ما بود. و این نشان میداد که توده های ملیونی مردم، تاریخ شان را نه جبونانه بلکه قهرمانانه و به دست خود میسازند و این سازندگی تاریخی سوای اراده و خارج از کنترول این و یا آن گروه و نیروی اجتماعی است و نفی و انکار ضرورت و ناگذیری آن لغزش هولناک در گمراهی است.
اگر امپریالیسم شرارت پیشه روس و دولت مزدور آن از جلوگیری و مخالفت با این خیزش های شهری که همآهنگی و همسوئی اش را با جبهات روستایی نبرد نشان میداد، عاجز ماند و مانند دجال در باطلاق دم و گوش می شورانید در فرجام ناگذیر از صدور فرمان قتل عام گردید، در مقابل استواری و نه هراسیدن مردم از صفحه های داغ مبارزه که قهرمانان گمنام این خیزش های شهری، آگاهانه، بدون آنکه پیروی ملزم از مشی سیاسی نیروهای معینی را نماید، بر استعمارگر و قساوت های آن نیکو پاسخی بود که قدرت و توان مردم را نشان داد. این قیام پرجوش و خروش که سنگر و احد خلق افغانستان را علیه امپریالیسم روس در شهر و روستا نشان میداد، آن حمله ی بزرگ و تاریخی است که فراموش کردن آن برای آزادی خواهان بسی نابخشودنی و ناگوار و برای ببرک حقیر و بادار غارتگر آن که ضرب شصت خالی دستان حماسه آفرین این روز را چشیده است بسی عبرت انگیز و جانکاه می باشد.
پیگیری ممکن درین حرکت پیش رونده که خصلتأ توده ای و نسبتأ خودبخودی بود و قربانیان بی مانندی را در این رزمگاه خونین هدیه کرد ـ بیانگر این است که توده های ملیونی افغانستان چه طور آگاهانه بر هذیان گویی های چاکر میهن فروش مبنی بر “ملهم بودن جنبش از تحریکات خارجی” عملأ خط بطلان کشیده اند.
به رگبار مسلسل بستن مردمی که همه با وسایل و ابزار ابتدائی تولید و نان آوری شان وارد میدان شده بودند، نشان داد که “حکومت دموکراتیک خلق!” روسی غیر از کشتار زحمتکشان معنی دیگری ندارد.
کاغذ و قلم هزاران تازه جوان دختر و پسر که نشان گاه مسلسل های دانش کش و بشریت ستیز جانیان بیگانه بود، مبرهن ساخت که دیو استعمارگر، دانش و فرهنگ را بیگانه از سرشت خود میداند و دشمن قسم خورده ی آن است. ازین جهت شعار دفاع از دانشجویان و دانش آموزان، در مکتب فکری ـ سیاسی استعمارگر، غیر از کشتار قلم بدستان و فرهنگیان چیزی نیست، چه استعمارگر برعلاوه که دشمن انسان استعمارزده است ـ دشمن آگاهی انسان استعمارزده نیز می باشد.
تکامل جنایات ارتش اشغالگر در هشتم حوت سال ۵۸ کارد را به استخوان ملت ما رساند. زندانی ساختن بزرگترین شخصیت ملی و بزرگترین قهرمان ملی ما “مجید شهید” این تک ستاره ی پردرخشش در آسمان انقلاب کشور اگر از یک سو گسترش و پهنای وحشت و اختناق، تعقیب و توطئه را میرساند و نمایان گر درجه و شدت آن است از سوی دیگر عمق فاجعه را مبنی بر اینکه رژیم و ارتش اشغالگر نه تنها دشمن سوگند خورده ی دهقان، کارگر، پیشه ور و سائر گروه ها و اقشار این کشور است بلکه با پیشگام ترین و آگاه ترین قشر این جامعه با کین چند برابر سبعانه تر برخورد میکند. چه یگانه راهی که استعمارگر می تواند به استراتیژی اش نایل شود، جدا ساختن توده های به پا خاسته از پیشآهنگ سیاسی آن است.
در فرصتی که “مجید” قهرمان در زیر مدرن ترین و سیاه ترین شکنجه های قرن، استواری و متانت ملتی را تمثیل می نمود و تسلیم ناپذیری مردم به پا خاسته را در مقابل امپریالیسم روس و استبداد فاشیستی آن، جلوه گر میساخت، توله سگان روسی و ارتش سرکوب گر آن، با رعب و ترس این سو و آنسو به پرسه زدن و سکورت کردن در سفارت و “جلاد خانه” مشغول بودند و با این شوق زدگی ناشی از پیروزی (دستگیری قهرمان) و ترس ناشی از پی آمد انتقام خواهی ملت ما رقص مرگ آفرین شانرا در جلو چشمان بیدار ملت ما نشان میدادند.
ارتش اشغالگر روس و دولت مزدور، باوجودی که توانست در مقطع تاریخی معینی بزرگترین معنویت انسانی و قوی ترین شخصیت رهنما و رهگشا را از جنبش کبیر میهنی ما بگیرد، ولی در مقابل، حس انتقام خواهی رهروانی را که اعتقاد دارند با در دست داشتن تفنگ “مجید” و تعقیب راهش می توانند ـ جبران ضایعه کنند و از این طریق قادر خواهند شد که نتنها انتقام “مجید” بلکه انتقام خلق و بشریت مترقی را از جنایت کاران قرن بگیرند ـ برانگیخت.
ناگفته پیداست که اگر جنبش میتوانست تاکنون “مجید” را داشته باشد، چه بسا که مقطع پیشرفت و تکامل آن سوای حال می بود، حتی در رنگ و کیفیت آن نیز تغیراتی پدیدار میشد، ولی آنچه سزاوار تأکید است ادامه ی آن “راه” برگزیده ای است که دانشمند و مبتکر و پراتیسین بزرگ کشور ما “مجید” بر صحت آن تأکید کرده است و چگونگی تطبیق مشخص آن را نیز نیکو رهنمایی نموده است.
پانزدهم الی بیستم حوت سال ۵۷ جرقه های آتش، پیش درآمد انقلاب بزرگی میشود که کاخ استعمارگر و پاسبان استعمار پرست را در شعله های سرکشش بسوزاند. آتشی که از بدو تولد کودتای نامیمون، آغاز به شعله ور شدن کرده بود، در آن مقطع زمانی به قلب روستاها و مناطق افغانستان رسیده و دره ی صوف هیزم انبار شده ای بود که آتش گرفت. قساوت سگان گوشت خوار امپریالیسم روس تا آنجا بالا رفت که حتی طفل شیر خواره را در سر دروازه ی خانه اش ، به حکم اینکه دشمن تفنگ بدست فردای اشغالگران است به نشان مسلسل بستند، که پاسخ عکس العملی توده ها، دامنه آتش انقلاب را مانند طوفانی که در حریق شعله ور آتش بدمد، وسعت و گسترش داد. تا آنجا که سر تا سری اش ساخت.
بیست و چهارم حوت سال ۵۷ که در حقیقت معراج آزادی خواهی مردم ما و دوزخ بیگانه پرستی و انسان کشی رژیم کودتا را بطور عریان و برهنه ی آن نقش کتیبه ی تاریخ کرده است، نشان دهنده ی اینست که ارتش، تانک و مسلسل در مقابل اراده ی استوار یک ملت که آگاهانه میخواهد از مقدسات و مقدرات تاریخی اش دفاع نماید، هیچ است.
حادثه ی خونین هرات، قلب پرتپش هرات را بار دیگر آنچنان به حرکت تند و زنجیر گسل وادار ساخت که در تقابل با بربریت رژیم، نفرین ابدی به بیگانه پرستی و درود بی پایان به معتقدان راه آزادی بشریت مترقی را کمائی کرده است.
قیام قهرمانانه ی اردو (فرقه ۱۷)، که با پیوستن به جنبش توده یی، ننگ و نفرین بی پروای شان را به کودتا پرستی و کودتا گرایی عروسکان خود فروخته ی کرملین؛ تره کی ـ امین ـ ببرک ، که از آن بنام “انقلاب نوع افغانی” داد سخن میزدند، نثار کرده، آن مسیر اصولی ـ بازگشت سرباز و افسر وطنخواه به دامن پرمهر مردمش را تمثیل گر بود که نوازش پدرانه ی توده های مردم از شورشگران اردو تا کنون قصه ی شیرین قهر و انقلاب است.
قهرمانی بی مثال مردمی که چون سیل بنیان کن براه افتاده بودند، اگر یک صفحه ی این ویژه گهنامه ی خونین است، توسل جستن دولت پوشالی و چاکر سرشت تره کی، به استفاده از نیروی هوایی بیگانه و گسیل نیرو های سرکوبگر که مسلح به تانک و توپ و سلاح های کشنده و ثقیل دیگر بود، آن صفحه ی دیگر این ویژه گاه شماری را نشان میدهد، که در تعارض با خلق، مردم و وطن قرار دارد.
و این از یاد تاریخ نمیرود، چه قربانیان بیست و چند هزاری هرات، جاودانه در تاریخ کشور ما تاج افتخار پاسبانی ازین زیبا شهر اسیر شده و در نهایت میهن به زنجیر کشیده ی ما خواهد بود. و وقتی درفش آزادی بر مناره های آن برافراشته گردد، سوگ شهر تاریخی به سرور آزادی مبدل خواهد شد، و این رسیدنی است.
ولی بایست ناگفته نگذاشت که سپاس صادقانه به قربانیان راه آزادی کشور و تقبیح جسورانه ی تجاوز و بربرمنشی تجاوزگران صرفأ با اعلام چند کلمه ای در روی صفحه ی کاغذ کافی نیست. تا زمان و لحظه ای که ادامه کاری و پی گیری همه جانبه بعنوان به زمین نگذاشتن تفنگ قهرمانان و ادامه دادن براه “بخون رنگین شده ی شان”، دنبال نگردد، سپاس گذاری شایسته و سزاواری صورت نگرفته است. اکتفأ صرف به اعلامیه ها، آن خواست دور از عملی است که نقشی بازی کرده نمیتواند و در فرجام بی نقشی اش، در چگونگی حرکت آنان بسوی آزادی، به موجود بی تأثیری تبدیل میشود که نه در شمار رزم آوران انقلابی خصلت جامعه جا دارد و نه در محاسبه دشمن بعنوان خصم آن محسوب می گردد و تقبیح جنایات و بربرمنشی ها هم با نفرین شفاهی و کاغذی کافی نیست، چه تقبیح فجایع و جنایات، اگر با حرکت تند انقلابی در جهت واژگونی سیستم جنایت پیشه و فجایع زا حرکت نکند، در بهترین حالت وضعیت آن ناراضی ای را به نمایش میگذارد که جرأت عمل را از دیگران انتظار دارد و در نهایت، در جهنمی از وهم و انتظار خود را شکنجه می نماید.
و از این جهت است که پدیده ی “حوت خونین” از دید انقلابی و آزادی خواهانه ی آن کلأ برداشتن تفنگ بزمین مانده ایست که با بوسه ی تعهد بر زخم های دهن پاره ی شهدای ما (شهدای حوت خونین و ادامه ی تاریخی ـ زمانی آن) بخاطر سرنگون ساختن رژیم وابسته و شکستاندن برج و بازوی بی بنیان اشغالگران ممکن و میسر می شود.
اکنون می توان به جرأت گفت که رادمردان صدیق و با تعهد این سرزمین، نتنها در تعهد بزرگی که از پیدائی خیزش در قبال همدیگر و در برابر میهن داشته اند تاکنون به آن صادقانه ایستاده اند، بلکه “حوت خونین” را در هر گردش زمین، عملأ شجاعانه بیاد آورده اند و بر چوچه سگان روسی آنطور شوریده اند، با تقبیح مسلحانه ی تجاوز، سپاس صادقانه ای به شهدای درخون خفته ی شان را بجا آورده اند. ولی نکته ی دیگری نیز قابل تذکر شدید است؛ واپس نشینی حتی روشن فکرانه یا بدعت، ترک سنگر و یا گرایش بسوی تسلیم طلبی، ولو در جامه های رنگارنگی از قبیل آتش بس، استفاده از امکانات دشمن و امثال آن هم پوشانده شود، دست کم خیانتی است به آرمان آن قهرمانانی که با پا گذاشتن روی مجموعه ی این دلایل و بهانه ها، جان شیرین شانرا قربان کرده اند، و اما دریغ و درد! که امروز مشتی چند از شرین نفسان با ارائه ی آن به تجارت خون می پردازند و با جان شیرینی خائنانه ی شان، طمع خام امپریالیسم جنایت کار روس را جامه ی عمل می پوشانند.
امپریالیسم شرارت پیشه ی روس، دولت مزدور و جیره خوار آن و سست عنصران تسلیم طلب و خیانت پیشه، نمیتوانند جامه ی رسوایی شان را با رنگهای فریبنده و مضحک تعویض کنند، چه این سرشت و سرنوشت غارتگرانه و مزدور منشانه ی آنها در هر لباسی که باشند، شناخته شده است. و شکل و مضمون برخورد ملت ما علیه آنان نیز روشن تر از آفتاب است.
آنچه باید مردم دربند و اسیر ما بدانند، در هرحال اینست که رزمگاه خونین و سنگر نجات بخش شان با تصفیه ی خیانت پیشه گان کور مغز و سیاه دل، هر روز استحکام بیشتر می یابد. و با دوستان صادق و پاکباز می توانند سنگر ها و استحکامات امپریالیسم و ارتجاع را قهورانه متصرف شوند. راه اگرچه پر پیچ و خم و زندان حوادث و ناگواری ها اگر چه آهنین است، ولی اراده ی استوار و آهنین ملتی هم از زندان آهنین حوادث بیرون جهش خواهد کرد و هم پیچ و خم این راه را با پیمودن مداوم آن مکشوف ساخته و به سرمنزل مقصود نزدیک خواهد شد. این روندی است قانونمند و تکاملی، و اراده ی آگاهانه ی “انسان” است، خلاف آن اندیشیدن و خلاف آن عمل ورزیدن سفاهت خائنانه خواهد بود که نفرین گاه تاریخ را کور مغزانه از بهشت آزادی ارجحیت بخشیده است، و با این انتخاب زشت خود را مانند یخ در مقابل آفتاب گذاشته اند.
حوت خونین است و ملت ما این خونین زمانه را با سپاس گذاری از شهدای گلگون کفن، و تقبیح جنایات بیشرمانه تجاوزگران و ایادی خود فروخته ی آن، با سنگر بندی مسلحانه و آگاهانه یادنامه ی تاریخ ساخته اند.
سرخی “حوت خونین” درود بی پایانی است که بر روان پاک شهدای صدیق و میهن دوست نثار میگردد و سیاهی آن، اعمال نامه زشت، میهن فروشان و دستان آلوده به خون خائنینی است که بخاطر بقأ نامیمون شان سینه های پاک و آرزومند انسانی را شگافته و غرقه بخون ساخته اند.
امپریالیسم جنایت کار روس، ایادی میهن فروش آن “خلق ـ پرچم” با دستیاران بزدل و بی ایمان آنان محکوم به نابودی است. و مردم بپاخاسته ی ما، در فراز مقصود آزادی میهن باستانی شان رسیدنی!
این منطق زمان و حکم تاریخ است!
پس همنوا با منطق زمان و حکم تاریخ به پیش!
•••
(به مناسبت روز دستگیر شدن حماسه رزم – مجید قهرمان- )
شهری در سوگ و ماتم
(۸ حوت ۱۳۵۸) است یعنی دقیقأ دو ماه و دو روز از تجاوز عریان و فاشیستی سوسیال امپریالیسم روس بر میهن آزاده ی ما میگذرد. باوجود برف سنگین و سوز سرمای زمستان، که هر جنبنده را در جایش منجمد میسازد، در هر کوی و برزنی “سرخ” های سیاه با نگاه های کین توزانه نسبت به اهالی شهر، سوار بر تانک های غول پیکر شان دیوانه وار از یک سو به سوی دیگر در حرکت اند و از اینکه تمام شهریان کابل را در زیر زنجیر تانکهای شان خورد و له کنند هیچ ابایی ندارند. گروه های خورد و بزرگی ازین سپاه مرگ و نیستی در تمام شهر پراگنده شده در هر نقطه ای که از نظر شان اهمیت بیشتر دارد به سنگر بندی و تشکیل خطوط استحکامی میپردازند.
تعدادی تانک هم که شمارش از ده ها بیشتر است همه به سمت مکروریان رفته و دورادور ناحیه ی حزبی مزدوران روس که در حقیقت حکم لانه های جاسوسی را دارند چند حلقه ی دفاعی تشکیل میدهند.
اگر از چهره ی سربازان روس متجاوز به جز مستی و سکر خون که از هزاران شراب آنها را بیشتر نشئه نموده چیزی خوانده نمی شود برعکس در سیمای پلید افسران روسی و مزدوران خلقی ـ پرچمی شان به وضاحت میتوان بی باوری و ترس را توأم با خوشنودی و سرور خواند. همه ی این جانیان از یکطرف نمیتوانند حادثه ی بزرگی را که اتفاق افتاده باور کنند و وقتی میخواهند بپذیرند که چه واقع شده، دلهره و ترس سراپای بدن شان را به تب لرزه ی مرگ می اندازد و از جانبی این دلهره تا حدی قویست که حتی اهمیت آن نیز نمیتواند سرور حیوانی آنها را پایا سازد. این افسار گسیختگی سربازان خون آشام روسی و مزدوران حلقه بگوش آنها با تغییر حالات چهره ی شان از دید تیزبین هیچ شهروند کابلی نمیتوانست پوشیده ماند اما مردم شهر هنوز نمیدانستند که چه حادثه ی الم انگیز و بزرگی اتفاق افتاده؟ و از خود می پرسیدند آیا بازهم روس خون آشام و جنایت گستر میخواهد چون پنج روز قبل (۳ حوت) مردم بیدفاع شهر اعم از زن، مرد، طفل، پیر و جوان را قتل عام کند؟ آیا باز هم میخواهند با وقاحت بی نظیری دست به مال، جان و ناموس مردم دراز کنند؟ آیا باز هم برژنف این ننگ دامن بشریت به فکر تعویض چاکر حیله گرش افتاده؟ و هزاران سوال ازین قبیل.
هنوز ساعتی بیش نگذشته بود که خبری چون بمب همه ی شهر کابل را به تکان در آورد. بمبی که شدت انفجار و تکانش به شهر کابل محدود نمانده هندوکش غیور و بابای مغرور و سربفلک کشیده را تکان داده ضربان و تپش “قلب آسیا” را مخدوش نموده و از آنهم پا فراتر گذاشته حرکت قلب بشریت آزاده و همه ی انسانهای زحمتکش دربند را از این ضربه تندتر و شتابان تر نمود. مردم شهر گیچ و منگ از تأثیر خبر به هر سو می رفتند و با هم نجوا میکردند، گاهی خشمگین شده و میگفتند: دروغ است، دروغ است هیچ امکان ندارد. و زمانی هم بدون شرم از دیگران به گریه می افتادند و سخت می گریستند و باز هم دل ناقرار شان آرام نگرفته به سمتی دیگر رفته و از شهروند دیگری پرس و جو میکردند تا مگر خوش خبری بطلان حادثه را به ایشان نوید دهد، مگر واقعیت واقعیت است هرچند تلخ و جانگداز باشد. اما جواب یکی بود؛ حادثه اتفاق افتاده و بازهم مردم گیچ و منگ، خشم آلود و گریان از سویی به سوی دیگر رفت و آمد داشتند، گویی پتکی گران چنان بر فرق همه آنها فرود آمده که همه را یکباره آنچنان از خود بیخود نموده که نمی فهمند چه شده و چه باید بکنند. نجوا ها بلند تر میشد و هیجانات بیشتر و تندتر و به تناسب پخش خبر، شهر در سوگ و ماتم فزاینده تری فرو میرفت. چنانکه گویی شهر را مرگ در کام خود کشیده و این ها همه مردگانی اند که در سوگ خود میگریند. مادرانی که پنج روز قبل با غرور و افتخار از اجساد تکه تکه و له شده ی فرزندان شان گذشته و با دوستان به جنگ اهریمن می رفتند، پدرانیکه ابراهیم گونه فرزندان عزیز شان را به قربانگاه آزادی فرستاده و خود در کنار شان برای میهن محبوب جان میدادند و هستی می آفریدند، دختران و پسران جوانیکه همه آرزو ها را به آرزوی نجات میهن در خود کشته، بسان عاشق دلیر و از جان گذشته بر دشمن یورش می بردند تا معشوق آزادی را از کف نابکارش بیرون کشند، اطفال معصومی که چند روز قبل با شور و علاقۀ وصف ناپذیری با سر و پای برهنه به دنبال بزرگان راه افتاده و یک صدا می گفتند: مرگ بر روس ! مرگ بر روس ! و اجساد خونین پدران، مادران، برادران و خواهران شان مانع پیشروی آنها نشده “یا مرگ یا آزادی” گویان به پیش میرفتند و غنچه شان نشگفته پرپر شده و بخاک و خون می افتادند. رزمندگان دلیری که نه تنها شهادت هم رزمان و همسنگران و نه هم شکنجه و عذاب دژخیمان روسی خم به ابروی شان نمی آورد و چون کوه پایه دار و استوار می رزمیدند و بالاخره همه ساکنین شهر که سر عناد با روس اشغالگر و مزدوران بی مقدارش داشتند از هر قشر و طبقه ای سوگوار و ماتم زده شدند. در هر خانه و هر سنگری غم و اندوه عجیبی حاکم شده بود، مادران چنان تلخ و درد انگیز می گریستند که گویی تازه بر جسد خونین فرزند دلبندش دست یافته و نمی داند زود تر بر کدامین قسمت بدن پاره پاره ی آن نوجوان بگرید. پدران، پسران و دختران جوان، اطفال و حتی آن رزمندگان دلیر چنان غمگین و خشمگین میشدند، تو گویی “اسمعیل” شانرا خود کشته اند و یار و هم سنگر شانرا بدست خود نیست نموده که چنین تلخ میگریند و با خشم فزون تر از خشم پلنگی زخمی میخواهند دشمن را نابود نمایند.
در چنین حالتی که از در و دیوار شهر غم و اندوه میبارد و همه شهر سوگ گرفته بر فقدان غزیزی سر میدهند. همه یک نام را به جملات گوناگون تکرار مینمودند و انهم نام مجید بود که میگفتند: “مجید کلکانی دستگیر شده”، “مجید مردم دستگیر شده”، “مجید قهرمان سمبول مقاومت ومبارزه، اسطوره ی پایه داری و ایمان، فرزند رنج و زحمت، یار و یاور ستمکشان و کوبنده ی ستمگران، رهبر بی رقیب ملت و دشمن از جان گذشته ی روس اشغالگر . . . بعد از بیست سال مبارزه ی خستگی ناپذیر با دشمنان کشور، مردم و خاک ما امروز در چنگ دشمن است” مردم حق دارند سوگ گرفته گریه کنند. مگر نه این است که گریه بر مجید گریه بر سرنوشت ملتی است. ملتی که همه هست و بودش، شرف و کرامت انسانی اش، نوامیس، مقدسات ملی و خاکش مورد تجاوز لجام گسیخته ی روس اشغالگر قرار گرفته و برده ی بی وجدانی با تکیه بر امکانات گسترده ی ارباب جنایت پیشه اش سرزمین زیبا و غرور آفرینش را به حمام خون مبدل نموده و هرنوع صدای اعتراض و مخالفتی را در گلو خفه میکند، رسالت دارد تا جنگ کبیر میهنی را در همه ابعاد و اشکال مبارزاتی آن گستردگی بخشیده وجب ـ وجب خاک میهن را به آوردگاه دو دشمن مبدل و سنگرهای نوین مبارزاتی برپا دارد. قیام قهرمانانه ی افسران و سربازان با ایمان و وطن خواه قول اردوی پکتیا در ۱۴ دلو ۱۳۵۸ به سازماندهی نظامیان دلیر سامایی و رهبری مستقیم آزاد مرد حماسه ساز یعنی مجید قهرمان برگ پرافتخار دیگر وسنگر دشمن شکن است که قهرمانی های “خروش رعد در پکتیا” را جاویدانه ثبت گهنامه ی زمان ساخت. یکی دیگر ازین سنگرهای نوین مبارزاتی که “همپای خروش مسلسل ها” در سنگر های مستحکم جهاد، امپریالیسم جنایت پیشه ی روس و مزدوران بی مقدارش را زبون تر و رسواتر ساخته و در مسیر تکاملی آن “مردم سلاح شکست ناپذیر خود ـ سلاح اتحاد ـ را مییابند”، جنبش اعتصابی حوت ۵۸) بود که توصیف نقش وعظمت آنرا میگذاریم به قلم توانای مجید شهید:
“اوجگیری و گسترش همزمان جنبش اعتصابی در شهرها و روستاهای کشور، در قعر زمستان، بهار سرخی را نوید میدهد. جنگ آزادی بخش ملی ما یک جنگ اقتصادی، سیاسی، نظامی، فرهنگی و روانیست. پیروزی این جنگ خواهان سهمگیری مردم سراسر کشور، با تمام هستی خود، در تمام عرصه ها و سنگرهای مبارزه است. دامنه ی جهاد و اشکال آن باید چنان گسترش و تنوع یابد که هر فرد کشور به تناسب امکانات خود بتواند دشمن را ضربه زند و جنبش مقاومت را درجهتی یاری رساند. در عین حال باید تمام مجاهدات مردم سازمان یافته، همآهنگ و متمرکز باشد تا هیچگونه خالی گاه و روزنه ی گریزی برای دشمن باقی نگذارد.” شبنامه “در سنگر اعتصاب ببر انقلاب خفته است” با فهم و درک این نکته است که مجید اسطوره ای در همسویی با جنگ توده ای طولانی و پذیرش آن بمثابه خط استراتیژیک جنگ آزادی بخش ما به اشکال دیگر مبارزاتی و رهگشایی درین عرصه ها توجه نموده میکوشد تا با جلوگیری از محدودیت اشکال مبارزاتی و چسپیدن به دگم های بی جان و یا جبونانه خزیدن در کنج عزلت، جنبش ظفر نمون و سرنوشت ساز مردم ما را به پیش برد و به توده ها یاری رساند تا در پراتیک مبارزاتی مستقیم و تجربه اندوزی از آن، دانش انقلابی خود را ارتقأ بخشیده قانونمندی های انقلاب و نقش آگاهی انقلابی را در پیشبرد و تکامل آن دریابند. چه جنگ همه جانبه ی ضد استعماری را فقط زمانی میتوان به پیروزی رسانید و بر ویرانه های بنیاد های استعماری کاخ های رفیع کرامت انسانی و بهروزی انسان دربند را اعمار نمود که با تکیه بر عنصر آگاهی انقلابی و انطباق مدبرانه ی آن در اوضاع ویژه ی کشور خودی در همه زمینه ها دشمن را در زیر رگبار آتش مسلسل و یورش زبان و قلم به محاصره کشیده مقاومت خود را همه جانبه سازیم و نگذاریم تا هیچ عرصه ای از عرصه های مبارزاتی به نفع دشمن و به ضرر ما خالی مانده و دشمن بتواند از آن سود جوید.
درک اهمیت این نکته است که جنبش های اعتصابی و تظاهراتی را در حوت ۵۸ به یک ضرورت تاریخی مبدل می سازد چه از یک طرف روس اشغالگر و نوکر بی مقدارش ببرک شیاد با سؤ استفاده از پراگندگی جبهات نبرد و عدم موجودیت سیستم ارتباطی منظم بین جبهه و پشت جبهه و سکوت توأم با یک نوع گیچی مناطق شهری که به آرامش قبل از طوفان شباهت داشت، میکوشید تا همپای ایجاد نفاق و تفرقه بین مناطق شهری و روستائی ـ که در خون روستا زادگان دلیر این مرز و بوم سرخ شده بود ـ بین عناصر آگاه و توده های ملیونی کشور، چنان صحنه سازی کنند که گویا مراکز شهری و عناصر آگاه جامعه از وی حمایت و پشتیبانی مینمایند و این تنها امپریالیسم است که از “عقب ماندگی” مناطق “روستایی” سود جسته آنها را به مقابله با “صلح و ترقی اجتماعی” وادار میسازد و از جانب دیگر عده ای ریاستجو با آستانبوسی امپریالیسم غرب در تقلا بوده تا مهر ارتجاع و بردگی را بر جنبش آزادیبخش و ترقی خواهانه ی خلق ما زده در دم سازی با استعمار، پیش آهنگ انقلابی را از توده های ملیونی و به پا خاسته ی کشور جدا سازند. در چنین شرایط و اوضاعی است که جنبش های اعتصابی که کاریست آگاهانه و هدف مند پا گرفته به پله ی طوفانی تظاهرات و خیزش های خونین و سرتاسری خلق ما در شهر کابل و بسی شهر های دیگر ارتقأ می یابد. دقیقأ به پاسخ همین ضرورت تاریخی است که سازمان آزادیبخش مردم افغانستان و در پیشاپیش آن مجید قهرمان این اسطوره ی حماسه و رزم آگاهانه و هدفمند تدارک اعتصابات کوهدامن را در اواخر دلو ۱۳۵۸ چیده و با پیوند زدن آن به اعتصابات و تظاهرات ۲ و ۳ حوت ۵۸ در شهر کابل حماسه ی جاودانی ای از نبرد غرور آفرین یک ملت آزاده در برابر یک ابرقدرت بزرگ امپریالیستی که به پیشرفته ترین وسایل شکنجه و کشتار مجهز است در تاریخ شور انگیز ما به یادگار گذاشتند. حماسه ای که افتخار و عظمت آن از یکسو یاد دلیران گذشته ی ما را در خاطره ها زنده میکند و چون ستاره ی درخشان فرا راه پویندگان آینده را روشنایی می بخشد، از سوی دیگر لرزه بر کاخ کرملین افگنده، گردن کشان جهان را به زبونی شان معترف میسازد. حماسه ای که در آن خلق آزاده ی ما نتنها ماهیت فرتوت و پوسیده ی این دیو جادویی را برملا ساخته بلکه به ظرفیت و توان تاریخی خود نیز پی می برند که می توانند با تکیه بر عنصر آگاهی و اتحاد هر کوهی را از سر راه خود بردارند، هرچند این کوه زشت سوسیال امپریالیسم روس و مزدوران بی مقدارش باشد.
اگر بردن آگاهی بین مردم، بسیج و متشکل ساختن آنها وظیفه ی تمام نیروهای انقلابی و مجموعه ی افراد سازمان آزادیبخش مردم افغانستان بود؛ امر ایجاد، تأمین و حفظ یکپارچگی و وحدت ملت بنابر شرایط ویژه ی کشور ما کاری بود که مجید قهرمان میتوانست به مثابه تمرکزگاه وحدت ملت، آنرا انجام دهد.
تلاش در انجام این رسالت سترگ تاریخی بود که آن حادثه ی غمبار و تراژیک را آفرید و شهری و ملتی را در سوگ و عزا فرو برد. چه مجید که تجسم وحدت ملت ما بود غمش هم غم ملت و سرنوشتش هم سرنوشت ملت بود، اینجاست که گریه بر مجید گریه بر سرنوشت ملتی است. پس بگذار اگر آن مادران و پدران داغ دیده میگریند، بگریند و ناله سر دهند. اما؛ بر من و تو ای همرزم و همسنگر دیگر گریه روا نیست ـ بپاخیز! درفش خونین مجید را بر دوش بردار و در راه مجید در کنار یاران و همرزمانش به پیش رو، که این خواست مجید است و خودش نیز در آن دور ها، بر فراز قله های رفیع شهادت در انتظار است و چشم براه.
•••
طلایه دار قیام قول اردوی پکتیا
شهید گلاب
گلاب قهرمان در قریۀ بادام – از توابع نرخ میدان – در یک خانوادۀ متوسط الحال چشم به جهان گشود و زادگاهش افتخار داشتن قهرمان وطن دوست وانقلابی ای چون او را کمائی کرد. خانوادۀ او فرزند شان را موسی نام نهادند ؛ چه نیک میدانستند که برای شکستن طلسم ستم فرعونیان موسی گونۀ زمان لازم است. به تحقیق که اوچنین کرد و طلسم اطاعت کور کورانه ، انظباط خشک نظامی و تربیت مزدورمنشانه ارباب رعیتی قرون وسطائی را در اردوی افغانستان شکست.
نیاسوده دمـــی دشـمن ز رزمت
گلاب ات اسم و چون فولاد عزمت
ز عـزم و رزم تو دشمن زبون شد
به بمبـاران گـرفـت مـیـدان رزمـت
گلاب تعلیمات ابتدائی خود را در قریه بادام تکمیل و جهت ادامۀ تحصیلات عالی شامل لیسه حربی شد و بعد از ختم لیسه شامل پوهنتون حربی گردید و تحصیلاتش را به مؤفقیت به پایان رسانید. گلاب در دوران کسب علم نظام از خود لیاقت و ذکاوت عالی نشان داد و از جمله شاگردان ممتاز به شمار میرفت. تعریف و تمجید از سجایای عالی او زبانزد هم دوره ها و استادانش بود و در جمع یاران و دوستانش از محبوبیت وصف ناپذیری برخودار بود و به جوان برومندی که سرشار از روحیۀ صداقت ، فداکاری ، شجاعت و دلاوری است – شهرت داشت.
نظام بیدادگر پوسیده وابسته به جهان خواران بر مردم ما سخت بیدادمیکرد. اختناق و فشار روز افزون ناشی از آن، قاطبۀ خلق را به ستوه آورده بود. فقر روز افزون مردم، هر انسان با احساس وشرافتمند را تکان میداد. مظالم وستم ” خداوندان زر و زور ” کارد را به استخوان محرومین ولا یه های زحمتکش رسانیده بود. گلاب کسی نبود که در برابر این همه بیدادگری ها بی تفاوت بماند. او سخت از این رویداد های غم انگیز و جانکاه تأثر برمیداشت ، و چه بسا که خود برای العین شاهد روابط و مناسبات ظالمانه ای در اردو بود، و نیک میدانست که اردوی افغانستان در خدمت ستمگران جهت سرکوب و به انقیاد کشیدن محرومان و ستمکشان قرار میگیرد. وبه گواهی تاریخ شاهد سرکوبی خیزشها وقیام های مردم علیه مظالم نظامات بیدادگر- به وسیله این آله سرکوب (اردو) بود: خاطرات غم انگیز سرکوب جنبش مردم هزاره ، قیام های مردم قندهار و هرات وجنبش مردم کنر … که با قساوت وکینتوزی دژخیمانه سرکوب وخاموش شدند، هنوز از خاطره ها زدوده نشده بود که فاجعۀ غم انگیز کشتار جوانان کابل یکبار دیگر ماهیت رژیم وقت وکارائی اردو از سیطره اش را بر همگان آفتابی کرد. و ادعای پوچ و توخالی حکام مبنی بر اینکه “اردو ی افغانستان مدافع تمامیت ارضی وحافظ حریم کشور است ” را نقش بر آب ساخت.
لذا چهرۀ کریه و ددمنشانۀ رژیم ، گلاب را به نفرت و انزجار از آن وا داشت. او تصمیم گرفت که باید سپاهی مردم خود باشد و ازحق وشرافت آنها ، پاسداری کند. او باداشتن چنین روحیه ای با نیروهای اصلی انقلابی پیوند نزدیک برقرار نمود و درمیان نیروهای نظامی به کار و فعالیت انقلابی خویش آغاز کرد.
بعد از فاجعۀ ننگین هفت ثور ۱۳۵۷ ، گلاب با درک مسئولیت خطیر و رسالت بزرگ نیروهای انقلابی ، به صف ” ساما ” پیوست. او با همراهی همرزمان دلیر و شجاع سامائی خود ، برای نابودی جرثومه های فساد و زدودن لکه های ننگ از دامان مقدس کشور عزیز ما – فعالیت های سیاسی و نظامی انقلابی اش را با شدت بیشتر پی گرفت و با پیروی از اصل مشهور سامائی ( تسلیح توده ها ) در بین عساکر و صاحب منصبان اردو به کار پرداخت و برای بسیج ، تهیج و سازماندهی آنها مساعی فراوانی مبذول داشت و به پیروزی های شایانی دست یافت و در انتقال مهمات نظامی به همرزمان سامائی خود ، تلاش خستگی ناپذیر به خرچ داد. که همه در خور روحیۀ انقلابی او و بازتابی از نفرت عمیق او از رژیم وابسته به سوسیال امپریالیسم روس بود ؛ که سپاهی مردم را چنین باید!
تجاوز عریان فاشیستی سوسیال امپریالیسم روس بر حریم مقدس کشور ما و ” سر آب آمدن ” نوکران بی عرضه و بی مقداری چون ببرک شیاد ، وظیفۀ خطیر دفاع از میهن را در مقابل هر فرد میهندوست و به ویژه در برابر میهن دوستان انقلابی اردو قرار داد. تربیت چاکر منشانۀ ارباب رعیتی مرتجعین مسلط بر اردوی افغانستان و بلاثر بیزاری افراد و صاحب منصبان غیر وابسته به دستگاه از انضباط جابرانه در اردو ، ( از گذشته ) کار آئی اردو را زدوده بود ؛ و این فقط عناصر انقلابی و میهن خواه بودند که شایستگی مقاومت در برابر دشمن را از خود نشان دادند. بلی ، گلاب را میتوان طلایه دار یکی از این کاروان های قهرمانان محسوب کرد!
گلاب با درایت عالی نظامی ، در پرتو رهبری سازمان آزادیبخش مردم افغانستان زمینۀ قیام در قول اردوی پکتیا را زیرکانه و هوشیارانه تدارک دید و با نفوذ معنوی و لیاقت نظامی ایکه داشت توانست اکثریت صاحب منصبان و سربازان آنرا با خود همفکر، همراه و متحد سازد. لیکن به اثر افشاء نقشۀ قیام ( توسط یکی از مزدوران روس ) قیام طور دلخواه و سرتاسری – در تمام قول اردو – صورت نگرفت. گلاب و همرزمانش توانستند با استفاده از فرصت کم در ۱۴ دلو ۱۳۵۸ دست به قیام بزنند و با ” خروش رعد در پکتیا ” با طنین مرگ آفرین برای دشمنان ، قلب خصم زبون را به لرزه درآورند. آذرخش قیام به تمام زوایای پکتیا تابید و قلب هر انسان آزاده آن دیار را روشنی امید بخشید.
گلاب با شمول همرزمانش قهرمانانه علیه جیره خواران روس جنگیدند ، اوباشان و توله سگان روس را به جزای اعمال ننگین شان رسانیده و به شمول پانزده صد سرباز و صاحب منصب و با تعداد سلاح و مهمات نظامی از اردوی بی اراده و مزدور بریدند و به مردم خود پیوستند. مردم آنها را با آغوش گرم پذیرائی کرده و با استقبال پرشور اهالی منطقه روبرو شدند. زنان ، اطفال و پیر مردان اشک شادی ، صمیمیت و عطوفت ریختند و با نثار گل و شرینی گلاب قهرمان و همرزمانش را بدرقه کردند. حقا که او به خواست مردم خود عمل کرد ، چه او فرزند صدیق و اصیل میهن بود!
گلاب سرشار از روحیۀ فداکاری و جانبازی با همراهی یاران سامائی اش ، بدون دلهره و سرمست از عشق به آزادی به پیکار قهرمانانه اش با خصم ادامه داد. او شجاعانه بر نیروی دشمن می تاخت و دشمن را یارای مقاومت او نبود. گلاب در خط مقدم جبهه می رزمید و در حمله بر مواضع دشمن پیشتاز همه بود. با شرکت در چند عملیات چریکی او از خود لیاقت و شجاعت بی نظیر نشان داد که او به فرماندهی یکی از پوسته های چریکی ساما در کوهدامن تعین شد. عملیات و نقشه های نظامی او در بین مجاهدین منطقه نمونه بود و سائر چریک های منطقه از الگوی عملیات او پیروی می کردند. او در جریان تدوین نقشه عملیاتی دقت فراوان به خرچ میداد : نیروهای خودی و دشمن را دقیقاً محاسبه کرده و در شناخت موقعیت و ارتباطات دشمن جدیت و توجه مبذول می داشت. او معتقد بود که با شناخت نیروهای دشمن و در مقایسه قرار دادن نیروهای خودی است که میتوان شاهد پیروزی را – در یک عملیات معین – به آغوش کشید.
گلاب ، نستوه از مشکلات و دشواری ها فعالانه در تمام عملیات منطقه شرکت داشت ؛ وجود او در صحنۀ عملیات یاران را نیرو و قوت قلب می بخشید. او بسان بهمن نیرومندی پیکرۀ نظامی دشمن را از هم می درید و به قلب نیروهای دشمن می رسید. او همچون دریای مواج می خروشید و با حرکت تند خود زنگار یأس ، نا امیدی ، دلزدگی و پاسویته را نمی پذیرفت. او در پیروزی ها لبریز از غرور نمی گردید و در شکست ها نا امید و مأیوس نمی شد. او در عقب نشینی پیشروی ، و در شکست پیروزی را می دید. گلاب به همۀ هم سنگرانش ” که از طریق خود جنگ تعلیم دیدند ” تاکتیک های جنگی ، چگونگی استعمال سلاح های گوناگون را می آموخت. گلاب دشمن را پوسیده و زخم پذیر میدانست و عدم کار آئی سلاح های مهیب آنرا به همرزمان توضیح میکرد. کارنامۀ گلاب و همگنان او در داستان ها نمی گنجد چه رسد به این مختصر.
اما دریغ که عده ای از نیروهای ” مقاومت ” که ” حق مبارزه و هستی ” را از دیگران سلب میکنند ، و خیال تسلط و سروری را در سر می پرورانند و به نحوی از انحاء در خدمت دشمن قرار گرفته و بی خردانه آب به آسیاب دشمن میریزند ، درگیر نبرد با همسنگران خود در جنگ آزادیبخش ملی ما شده و فرصت تنفس ، تجدید و تمرکز نیرو را به دشمن عمده و متجاوز می دهند. ساما با اعتقاد عمیق بر اینکه دشمن قسم خورده ملت ما سوسیال امپریالیسم خون آشام روس و ایادی سفاک آن هستند ، هیچگاهی به خود اجازۀ نبرد با نیروهای مقاومت ملی را نمی دهد. در صورتیکه از جانب نابخردان و سیه دلان چنین شود ؛ از خود به دفاع فعال می پردازد و با جدیت تمام می کوشد به جنگ برادر کشی خاتمه بخشد.
متأسفانه بلآخره گلاب قهرمان در همچو جنگ – در حالیکه از خود تهور ، شجاعت ، دلاوری و جانبازی را به یاران خود به یادگار گذاشت – توسط سیه دلان و رجعتگرایان شهید شد. روحش شاد ، خاطره اش گرامی و یادش جاویدان باد !
صد ها هزار شهید میهندوست رزم کبیر ملی و صد ها شهید سامائی جان خود را در راه آزادی فدا کردند ” حماسۀ آنها در خور اشک ما و سرور ماست ” و روح مبارزه جوی آنها الهامبخش راه ما و پیکار ماست. ما غم و اندوه عمیق خود را از کمبود گلاب شهید به نیرو مبدل می کنیم و با میثاق خون او تا محو آخرین بقایای دشمنان رنگارنگ و در قدم اول روس جنایتکار و تا برقراری عدالت اجتماعی سلاح رزم خود را بر زمین نمی گذاریم.
درود بر روان پاک شهید گلاب !
مرگ بر سوسیال امپریالیسم روس و ننگ و نفرین بر سیه دلان تاریخ!
یا مرگ یا آزادی!
Pages: 1 2
