به منا سبت سومین سالگرد شهادت  شهید  مجید
                                رهبر شهید ساما.
                               برگزیده از کتاب ” نه !. .  این بهار نیست ! . . .”

نگاه من به افق  خیره  گشته ره پوید
و بوی عطر نگاران ز دور می شنوم
صدای خاطره ها خاطر ملالم را
بخود همی پیچد
و از فراز و فرودی زمان نظاره گرم
نگاه  یاران  را
به جان ودل شنوم
غریو  مستان  را
پیام مست و غرور آفرین انسان  را .
مرا به  خود  خواند
در آ ن بلند زمان
به  قله  های جهان
به  تارکی  گردون
به بزم گاه فروهر
به بام  کاخ رفیع فرشتگان  زمان
به بارگاه شهیدان قهرمان  وطن
ومن به  بال شفق پر زنم به سوی  افق
ودر  مقام عزیزان
و در مزار  شهیدان
دمی به سجده روم
وسر فرود  آرم
که این مقام مرا معبد است ومعبود است .
به هر طرف نگرم لاله های گلخون  را
شقایقی که مشبک تنش ز تیر جفاست
به هر طرف نگرم سینه های پر خون  را
که تیغ اهرمنان پاره ، پاره اش کرده .
در آن میانه یکی خیل لاله را  دیدم
که آشنا  تر  بود
وقد وقامت شان زان شقایقی دگر
رساتر است وبلند
و من نگاهم  را
عمیق  تر  کردم
و غرق مست نگاهم که  لاله ها  یکد م
همه به  یک آواز
مرا  صدا  کردند
صدا . . . ؟
فقط نه  صدا، بل  پیام انسان  بود
غریو  مستان  بود
خروش  یاران  بود
خروش بانگ شهیدان  پاک  سامائی
همان نوای  دل انگیز  رزمجوئی  ها
که باز بار  دگر
به نبض پر  تپشم جنبشی دگر بخشید
و من . . .
درون  بستر دریای  عشق  یارانم
بسان  ماهی کز  جویبار سر  بکشد
به خود همی  بالم
شتاب من  دو سه  چندان
برای  دیدن  یاران
دوان ، دوان و شتابان
کنار لاله رسیدم
همه ستاده  به یک حلقه
دست ها  در  دست
در آن میانه ، یکی لاله در  وسط دیدم
سخنور  دیگران  بود
بسان گرد  زمان  بود
و رهبر  همگان
و شمع محفل یاران
همه به  دور او
چنان فشرده
تو گوئی ، نه خیل  لاله
که یک لاله  با  همین عظمت
تنش چو  روئین  تن
ز خاک  روئیده .
سخنور  یاران
بسان  زیر و بم  موجهای توفان زا
به  من  خوش  آمد  زد
و من به او  گفتم
یکی  پیام به  من ده  زخیل  لاله ی خود
اشاره  کرد به آن  حلقه ء که چون  تن  واحد
به  گرد  او  بودند ،
و  گفت :
” رهسپران  !
پیام  ما اینست :
چراغ  ما  که فروزان  فراز  راه  شماست
به  خون  سرخ  من و همگنان  آگاهم
نصیب  یاران شد .
وزین طلیعه ی نور
به کوره راه  و بیغوله  های  حول انگیز
چه  نور  باران  شد
سپاه  تاریکی
و جغد و شب پره  ها
چه  ترسناک ازین  چلچراغ  روشنگر
و  بیمناک ز  رگبار نیزه ای  نورش
همیشه در  پی خاموشی  وشکستن  آن
به  کف  شناس  حوادث پناه میجویند
و راز  کشتن  نور
زجهل می  پویند .
به هوش  ای  یاران ! . . . !
که سازمان  بود  این چلچراغ راه  گشا
ستاد رزم  آرا
به پاسداری این پیکری به خون رنگین
هر  آنکه  ره سپرد
راه   لاله   پیموده  است
و خیل  لاله ی  ما
درود  خویش کند هدیه ء  قد مگاهش .”
قسم  به  لاله ء  خونین
که  از شراره ای  نورش
به قلب ماست  امید  رهائی   انسان
قسم به عهد و به  پیمان خون  که بسته  نمودیم
که  راه  او پو ئیم
امید  او  جو ئیم .
                      

 آهنگر جوزای 1362