اسیر

 

           اسیر                                        
وقتکه:                                     
 شب
     شهررا درپرده قیرگونش
                          سخت در   آغوش میکشید
سکوت سمگین
        درعقب دروازه های          
                              بیتحرک        
                                          پرسه میزند 
وقتکه:
برگ های خزان زده  
                      با رنگ های سرخ       
                                       خون آلود
دامان مادر را
           یکی پی دیگر                   
                      ترک میکردند    
جاده رارنگ ارغوانی میداد    
                            من دل تنگ میشدم   
وقتکه:  
باد لاشه های
         بی جان برگ ها را        
                         خش خش کنان                                              
 در     
گورستان های
          دسته جمعی        
                      جابجا می نمود
                                 من دل گیرمیشدم
وقتکه:
جسدهای خونچکان
                   آویزان
   در
     دارهای
           هفت وهشت                       
                   پیمانه ثور را لبریزمیکرد
                               من قطره قطره آب میشدم                                                                                      
                                                                      وقتکه:  
میله های زندان 
               دیوارهای      
                        سنگی
درمقابلم قد راست   
             می کرد
                  درمن مقاومت را
                            زنده میکرد
                                  من جوان میشدم     
وقتکه:
خروسان برشانه های
                   بام ها       
                     پیام صبح رافریادمیکرد
ملاامام با اذان الله اکبر         
                  به خون مردمان بیگناه شهر
وضوء را قیام میکرد
                من بیصبرانه در طهارت
                        سجده ام گریان میشدم
وقتکه:
جوانه زدن بیدهای دره نیسان 
                      بگوش بادپیام زیستن میداد 
درمن دریای ازآرامش
                  سرازیرمیشد 
                          من آرام میشدم 
                                    من آرام میشدم
وقتکه :  
پیام صبح را
           زنجیرهای  
                    گسسته
بر
  دیوارهای کهن
               ضجه میکشید
خاکریزه ها
         درگردباد
                 میرقصیدند
من  
  ازگلوی
        گل های لاله
                فریاد میکشیدم     
            سبزه و باغستان را
 
همایون ساحل   کابل  1997/2/10