“پرنده” شعری است از شهید پروفیسور عبدالقیوم رهبر
که قبلاً در جنوری سال 1993 در ” افغانستان تایمز” طبع گردیده
و به دوستداران زنده یاد “رهبر” اهدا می گردد.
بیا که فصل زمستان وتند باد شمال
هزارشاخۀ پررنگ را به یغما برد
کنون میان چمنزارودرسراچۀ باغ
بجزسیاهی واندوه من نمی بینم
درون خانه دل
ودراجاق فروزنده ای که ویران شد
بجای آتش سوزنده ، هست خاکستر
وخشت های سیاه وشکسته وبی جان
سلام میگویند.
بیاکه جنگل انبوه وباغ بی برگم
میان برف زمستان وسردی ِ توفان
هنوزمنتظرمقدم گرامی تست.
توای پرنده پردرد وخوش نوای بهار
توهمنوای هزاران وهمنشین دلی
دوچشم روشن تو با زبان گویایت
که از ورای هزاران هجوم وغارت ویآس
ودرزمانۀ تاریک بی زبانی ها
به جستجوی حقیقت به پیشوازبهار
ترانه میسازد
توای پرندۀ امید ِ شهرروشن عشق
صفیربال سفرکردنت به غم آباد
هنوزمیشنوم
زمین سوخته وخانه شکسته من
تراخوش آمد گفت
توآنگاه که مهمان آفتاب شدی
صدای تند نفس های خسته ات را من
درون باغ شنیدم
تمام پنجره ها قامت شکستۀ خود
بلند می کردند
وباغ با همه ی عصرسوگواری ها
برای چهچه ات جشن گل
بپا می کرد
شگوفه های بهاری رمز و رویش را
به پیشوازصدا خوانی ات
همی آورد
توای پرندۀ مهمان
پیام فصل بهاران کجاست
کجا شدی؟ چه شدی؟
بجای آن قفس تنگ شهربی دردان
بجای پنجره وگل
بجای عشق وسلام
دوچشم حادثه جویت
وقلب پردردت
چه ها می بینند؟
توخواستی که به بینی هجوم طوفان را
توخواستی که تصورکنی جلال انسان را
توخواستی که ترا کوه ودشت پنجره ها
زدستبرد تزاران خبردهد
ولی اکنون, توخوداسیرپنجه بیداد اوگشتی.
ولی خوش است مرا
توهم دیدی
توخود چوکوه شدی, دشت شدی
استواروگسترده
تومثل پنجره ها
صدا ی غرش طوفان وتازیانه او
درون پنجره های قفس بشنیدی
توای پرنده پردرد
کنون توبازبه گلزاروبوستان رفتی
وعشق پروازت برفرازشاخه
ترانه می سازد
ولی بیاد آور
که میزبان توخاور
وکوه ودشت وهمه پنجره ها
هنوزدربند است
هنوزآن قفس تنگ توهزاران را
با ل می شکند
بیاد آور
که جنگل انبوه
حریق می گیرد
وتندباد شقاء گسترشمال هرروز
میان شهربی دردان
هنوزفاجعه می کارد
توای پرنده پردرد
هزارمرغک بی آشیان درون قفس
به آرزوی بهاران چکامه می سازد.
* * *
ارسالی داکتر هدایت
از : انگلستان
