عَمامید وپکُولید و چَپَـن گردید

… که سپتمبر طلابی را به تالاب ریخت     چَپـَن پوشـــید
که سپتمبر پَکـُولی را به گنداب بُرد  و گزمه        گندهار        افروخــت
که سپتمبر سر از گوپیچه بیرون کرد
که سپتمبر عَمامه غرقه در خون کرد
که سپتمبر
          عمامید و اتن گردید
                         پکولید و چَـپَن گردید
که سپتمبر تراش کرد ریش وبرتیغـش عمامه و پکول یکجا زدند گـوپـیچه در زنجیـر                                                                                             نکتایی
که سپتمبر
به حیث ِ موش
شراب ِ فلسفی نوشـــید         پلنــگی شــد
مُلا شف را  زدی خشخاش
کمی با خـَر کمی با نـَر کمی با شِــفر شفـتاهنــگ     جنــگی شــد
تنی ازگـُنگ
 سَری از کـر
غمی  از مرگ نیلوفر
به خود پـیچاند و خود پـیچــید و   ….   لنــگی شــد
… که سپتمبرکمی ریش ماند و از تمهید پریشان شد به زیر پا نهاد    غـُمبُر
چَـپن لیســید
گوَن ریســید
به چلتار آیه ها  گـُل کرد
تبرزین عزم ِ بابل کرد
صنوبر با صنم بَر
رو به کابل کرد
دو چشمت میبرد قا ب ِ تماشا را به درگاه ِ خلیفه با سگ ِ مجنون
خِرامش     خنده در جیخون
خیالش      خفته در خاتون
… که سپتمبر
به جای غـنچه درانگور
به جای نغمه در تـنبور
 پوست کرد    پَس پَسک زد     پوسته را       بر پُست مُدرنیدن
پُر جهنم  گشــت    جهانیدن
آونگ شـد
 تـُخ تـُخ ِ تخفیف

که بلبل ِ کابل را بابـُل کــردندی
هردو را گـُل گـُل
چپا وُل کردندی
مُل مُل
تناوُل کردندی
کابلی ،
تنها ، تنهایـی ِ تن ،  ها ست
یلی ست ،
که میرزمد به تنهایی ِ آتشناک بردوشک  !
… که سپتمبر هنوز برجیب و انگشتـش عمامه می پکولد با لب ِ چلتار
عمو ها که عما میدند
چینه چینان  چندان چلتاریدند
که حدیث ِ خشخاشیدن را از یاد بُردندی
که دعای استـنجا را آهسته آهسته  برباد دادندی
تو هنگامی پکولیدی که ایمان میدرید خودرا به واسکت های تبعیدی
تو هنگامی شکاریدی  که نخجـــــیر استخوانی بود و از نعش  ِ تباهی صد قفس مقروض

تو هنگامی چَپـن گشتی
که گوپیچه
نمی بلعید

آخ از این چوری که چند چند  چینه را می چَپند
آخ از این چالی که چُپ چُپ  چامه را  می چَپند

محمد شاه فـرهود  2008    ق . م