فلسطین برق روی سر نیزه
فلسطین جدال بودن با نبود
فلسطین سرخ
فلسطین زرد
فلسطین کبود
بغلان را به تازیانه می زدند
شاعر بغلانی
قطره
قطره
نمک میگریست
شعر بغلانی را تازیانه می زدند
بغلان ساکت بود
او تازیانه را احترام میکرد
تازیانه زبان سیاه درازی داشت
او تازیانه را احترام میکرد
تازیانه
واویلایء بزرگی بود
او تازیانه را احترام میکرد
تازیانه
زخم سوزناکی را
بر شانه ها ترسیم می کند.
او تازیانه را احترام میکرد.
دهلیز طولانی تاریخ
و انبوهی زنجیر های آویخته
بر دیوار تاریک نمدار
یک روز دست فلسطین را خواهم
گرفت
و اورا با خود به بغلان خواهم برد
«چشمه شیر» را
به او معرفی خواهم کرد.
و« قیصر خیل »را .
او را به «چم قلعه» خواهم برد
تا بز کشی را
با چشم سر تماشا کند
من اورا به خانه ی خود
خواهم برد
و در باغچه حویلی ام خواهم کاشت
تا از زخم هایش
خانه ام روشن شود.
من فرزند فلسطین ام
اما فلسطین سنگی است در دستم
که هرگز به زمینش
نخواهم گذاشت
فلسطین انتفاضه است
من انتفاضه رابه بغلان خواهم برد
فلسطین بوسه یهودا را
بر گونه هاش دارد
و بغلان صلیب فرزند خدا را
بر پشتش
شلاق گردان در هوا
لحظه هارا زخمی میکند
بغلان قامت راست میکند
و شلاق برسنگی فرو می آید
یک لحظه ای پر سوخته
بر خاک نجوا میکند
فلسطین اما ،
زندان است
و زیتون
فلسطین زخمی
فلسطین خسته
فلسطین پرخون .
م.ق. فرانکفورت 18/11/2002
